شمال نیوز: مینو خانی/ نمی‌دانم در کجای مسیر نجف به کربلا بودم که اینترنت شکسته و بسته عراق وصل شد. در دایرکت پیام داشتم. یکی از دانشحویان از من می‌پرسید که آیا احساس مسوولیت اجتماعی نمی‌کنم که برای کشته شدن یک بیگناه از کشورم یک استوری بگذارم؟ نمی‌دانستم چه اتفاقی افتاده است. هنوز هیچ صفحه‌ای از اینستاگرام باز نشده بود. همین را پاسخ دادم. آهسته آهسته صفحات اینستا باز شد. متوجه منظور آن دانشجو شدم. از آن روز مرتب به این سوال فکر می‌کنم. از آنجا که به عنوان یک روزنامه‌نگار ابزار رسانه‌ای در اختیار دارم و ضمن اینکه علیرغم وسعت و تاثیر اینستاگرام آن را رسانه‌ای جدی نمی‌دانم، پاسخ را اینجا می‌دهم. 

این یادداشت می‌تواند هم احساس مسوولیت اجتماعی من به عنوان یک معلم و روزنامه‌نگار باشد هم به عنوان یک توضیح از رویکردم در موارد مشابه. 

همیشه باور داشته و دارم آنچه ما در ظاهر اخبار می‌بینیم، فقط بخشی از اصل ماجراست. جمله تکراری در این مواقع دارم: «همیشه چیزی هست که ما نمی‌دانیم» و به عنوان روزنامه‌نگار تا موضوع کشف نشود و راستی‌آزمایی (شخصا یا توسط دیگر خبرنگاران معتمد) صورت نگیرد واکنشی ندارم. این بدان معنا نیست که قلبم از اتفاقات به درد نمی‌آید، اگر بیشتر از کسانی که فریاد و فغان دارند، اشک نریزم حتما کمتر نخواهد بود. اما وقتی بحرانی به وجود می‌آید، فضا بیش از پیش غبارآلود می‌شود و همین امکان دقت و دید درست را سلب می‌کند. این وظیفه ما به عنوان روزنامه‌نگار و چیزی است که همیشه به همکاران مطبوعاتی تذکر داده‌ام. واکنش بدون تامل برای یک خبرنگار یکی از بزرگترین ضعف‌های حرفه‌ای است. 

چرا که واکنش یک روزنامه‌نگار با واکنش یک فرد عادی باید متفاوت باشد. من به عنوان روزنامه‌نگار موظف به رعایت چارچوب‌هایی در انتشار اخبار و واکنش نشان دادن به آن و تحلیل آن هستم. چون معتقد هستم در شرایط بحرانی، نباید کاری کرد اوضاع بحرانی‌تر شود؛ اتفاقی که این روزها شاهد آن هستیم. به وجود آمدن این شرایط بحرانی نتیجه‌ای غیر از متضرر شدن مردم، ضربه به منافع ملی و خصوصا امنیت ملی نخواهد داشت. 

این تامل و راستی‌آزمایی اخبار نه فقط وظیفه یک یک روزنامه‌نگاران که وظیفه مسوولان هم هست. مسوولان چه در بخش اجرایی چه در بخش قضایی و غیره، طی این روزها واکنش‌هایی نشان دادند و حرف‌هایی زدند که تناقض موجود و موضع گیری های متفاوت شان آب در آسیاب دشمن ریخت. 

اینکه سفر ابدی مهسای جوان چقدر همه را اندوهگین کرد، حرفی در آن نیست، اما به نظر می‌رسد در ادامه واکنش‌های نسنجیده و شتاب‌زده همه اعم از روزنامه‌نگار و مسوول باعث به وجود آمدن بحرانی شد که الان با آن مواجهیم و در این بحران نه تنها امکان تشخیص سره از ناسره وجود ندارد، بلکه الان هم جوانان معترض و البته دردمند که با توجه به شرایط اقتصادی روز، با مشکلات مختلف در زندگی روزمره مواجهند در معرض خطر قرار گرفته‌اند و هم دولت مجبور به هزینه‌های مادی و معنوی است که  نتیجه به نفع کشور و امنیت آن نیست. 

البته که از ابتدای امر باور داشتم که باید رسانه‌های رسمی با توجه به دسترسی به افراد و منابع اصلی خبر امکان اطلاع ر‌سانی و حتی مواجهه با فرد خاطی را داشتند و همین امر می‌توانست از خشم عمومی بکاهد، همانطور که در جریان هک کارت بنزین و سرقت از بانک ملی رخ داد.

 این بار نیز خصوصا رسانه ملی باید سریع وارد عمل می‌شد و با بررسی همه جانبه این اتفاق تلخ و دردناک مرهمی بر دل دردمند مردم می گذاشت. اما متاسفانه شرایطی فراهم شد که شبه وطن‌پرستان آن سوی آبها باز دست برتر را داشتند و با تحریک جوانان شرایط بحرانی را رقم زدند و آتشی برپا کردند که دود آن فقط و فقط به چشم این مردم خواهد رفت و آنها را در مقابل هم قرار خواهد داد.